Omdat ik Valentijnsdag te geaffecteerd vind, huwelijksjubilea te grotesk, verjaardagen te kitscherig en internationale vrouwendagen te feministisch besloot ik afgelopen dinsdag om mijn vrouw zomaar te verrassen met een bos bloemen. Ik laveerde door het Bonanzapark op weg naar de bloemenzaak. Net na de uitgang van het park kwam mijn eindbestemming in beeld. Tot mijn geluk zag ik dat het binnen niet al te druk was: anderhalve klant (een zwangere vrouw) en een paardenkop (de bloemenzaakeigenaar). Ik groette iedereen en niemand in het bijzonder en wachtte enkele ogenblikken totdat de enige klant en eigenaar een koopovereenkomst sloten.

De bloemenverkoper liet zich niet in enkele zinnen omschrijven, maar hij leek zo weggelopen uit een kronkel van Carmiggelt. Zo’n schapenkop met een polygoondictie die je tegenwoordig nog maar zelden hoort. Ik vroeg de bloemenverkoper om een mooie bos rozen. Opgewekt liep de bloemist naar een ruimte achterin het etablissement en kwam vijf minuten later terug met een bos witte rozen in zijn ene hand en opsierflora in zijn andere. Net toen hij het totaalpakket wilde inpakken, vroeg ik of die bloemen voor mij bestemd waren. Hij knikte bevestigend, de kronkel van Carmiggelt. ‘Maar ik wil graag rode rozen hebben.’, zei ik, ‘Het is namelijk voor mijn vrouw.’ De bloemist keek me aan, glimlachte onzeker en antwoordde: ‘Daar houden jullie van, hè, van rode rozen?’ Onder het mom van 'een verstandig mens poogt de smart te ontlopen', vroeg ik niet om jullie verder toe te lichten- in plaats daarvan verzon ik ter plekke dat uitgehuwde mannen altijd rode rozen voor hun vrouwen moesten meenemen en dat witte rozen louter voor de vrijzinnige moslims bestemd waren. De bloemist had geen betere repliek dan een schaapachtig lachje, waarmee hij zijn toch al verminkte blazoen helemaal wist te verbrijzelen.

Nog steeds beduusd door wat me zojuist was overkomen, wandelde ik de deur uit om vijftig passen verderop bij de Turkse supermarkt naar binnen te lopen. Ik moest immers ook nog wat tomaten, komkommers en olijven hebben. Voor de tweede maal vandaag was het niet druk binnen. Een oude, vriendelijk ogende dame met een rollator was de enige klant in de zaak. Omdat de tomaten zich in de nabijheid van de oude dame bevonden, liep ik in haar richting. Ik zag dat de rollatordame me lieflijk aankeek. Het leek er op dat ze een gesprek met me wilde aanknopen, maar het niet helemaal aandurfde. We keken samen naar de prachtige trostomaten in de blauwe krat; klasse A trostomaten - afkomstig uit Nederland, prijkte op het etiket. Toen ik een tasje pakte om de tomaten in te pakken, glunderde ik: ‘Mooie tomaten, nietwaar mevrouw?' Met gepaste trots voegde ik daaraan toe: 'Komen uit ons land.’ De oude dame repliceerde vriendelijk en met een beeldende kraakstem: ‘Dat kun je wel zien, die hebben veel zon gezien.’

Even is het stil tussen ons. Dan voeg ik er bedremmeld aan toe: ‘… uit Nederland.’

Eenmaal toen ik thuis aankwam, plaatste ik de bloemen in een vaas met water, de boodschappen in de koelkast en ging languit op de bank liggen. Ik zette de televisie aan en zag een itempje over Arda, de officiële 17 miljoenste Nederlander die vandaag het levenslicht zag. Arda heeft maling aan hokjes: hij heeft een Nederlandse moeder en een Turkse vader.

Vorige week vrijdag kreeg ik van herr Smidt een heel positief bericht. Hij heeft de jackpot gewonnen na mijn ontmoeting. Althans, dat vermeldt hij in zijn handgeschreven brief. Blijkbaar loopt er iemand rond die de moeite heeft genomen om er echt een mooie verhaal van te maken. De brief is vergezeld met een bord (Wir sind mit der Gesamtsituation unzufrieden: is dat een hint?) vanuit Berlijn op de post gedaan. Kortom: de anonieme brievenschrijver heeft echt wel moeite gedaan om mij te verrassen. Ik heb er van genoten! Maar wie is de persoon die al die moeite heeft genomen?

Hieronder een transcriptie van de brief:

                                                                                                                      


                                                                                                                         Kleve freitag 11-3-2016

Sehr geehrte herr Mehmet,

Herzlichten Glückwünsche mit Ihre schöne Erzählung. Icht möchte Ihnen gerne mitteilen das es mir gut geht! Nicht lange nach unseren Treffen in Mesopotamien in Kleve habe ich den Jackpot gewonnen! Full House! Ich habe alle anwesenden auf ein Bier traktiert und bin nach hause gegangen ... habe mich hingesetzt und dachte: Da soll etwas ändern! ... Gerade auf diesem moment hörte ich Frau Merkel sagen: 'Wir schaffen das." Und ich wüsste ... Ich werde es auch schaffen ... Ich bin sofort afgestanden und habe mich beim Flüchlingcentrum angemeldet. Dort trainiere ich Fussball an Kinder und ab und zu trinke ich mit ihre Eltern ein Ouzo (das haben die während Ihres aufenthalten im Griechenland gelernt.) und Heute Abend prosten wir auf dich herr Mehmet! ... das es Ihnen gut geht ... und viel Glück und alles Gute ... (und aufwahrts geht 's)

                      Herr Schmidt

               Zum Wohl! (es ist Schmidt überigens)

De nacht zonder een bepaalde temperatuur drapeerde zich als een mantel om mij heen en de maan, die zich liet vergezellen door honderden sterren, keek goedgunstig op mij neer. Het schouwspel maakte me gelukkig. Zelfs een misantroop zoals ik, heeft weleens behoefte aan genegenheid. Ik besefte wel dat de broederschap tussen de maan en mij eenzijdig van aard was. In een vlaag vroeg ik me af waarom ik de maan hoger in het vaandel draag dan de zon. Het is denkbaar dat ik gehersenspoeld ben door menig Turks volksverhaal. Hierin is de Maan mannelijk en stoer, 'de Padisjah' (prins) van de feeën, en de Zon is zijn gehoorzame vrouw. Maar ook zijn mystieke uitstraling spreekt me aan.
Ik werd me bewust van het feit dat mijn laatste herinnering van gelukzaligheid stamt uit mijn kindertijd. Ten tijde van het ineen keer uitblazen van een paardenbloem of de vondst van een klavertjevier. Ik liet mijn gedachten naar mijn jonge jaren de vrije loop. Het liet me niet onberoerd. De nacht stroomde onverstoorbaar verder. Het geluid van de wind die een krant deed knisperen haalde me uit mijn dagdromen. Het bleek een exemplaar van de Telegraaf. Het voorblad werd ontsierd door de volgende koppen: '93-jarige oma slaat overvaller met haar Louis Vuittontas', 'Archeologen weten niet exact waar Sodom en Gomorra gesitueerd is' en nog wat gelul in de ruimte over 'De Udense winkelwagentjesmaffia'. Ik deponeerde de krant in de vuilnisbak naast het bankje.
Terwijl ik de morfologische constructie 'winkelwagentjesmaffia' overdacht, dook pal voor mij een vunzige man op. Hij droeg een verfomfaaide broek, een versleten jasje en een meelijwekkend brilletje van waarachter twee ogen schuilgingen die mij agonisch aanstaarden. De clochard vroeg bedeesd of ik wist waar de coffeeshop was in Doetinchem. Nou en of ik dat wist, maar geïnspireerd door een van de beroemdste zinnen uit onze literatuur (Nescio!) vroeg ik geërgerd: 'Heeft het leven je dan helemaal niets geleerd, ouwe man?'. Hij hief zijn schouders op en meesmuilde iets onverstaanbaars waarna hij weer vertrok. Kortstondig vervuilde hij de nachtelijke lentebries.
Klaarblijkelijk was ik niet de enige die hier hinder van ondervond, omdat een fraaie brunette, gekleed in een zomerse jurk ook haar neus optrok. Toen ze heel even mijn kant opkeek, wierp ik een smeltende blik op haar als blijk van affectie. Helaas, ze negeerde me ... Bewust van haar zege streek ze haar jurk glad over haar bleke -de meimaand had nog geen kans gezien om deze te bruinen- bovenbenen. Ze flaneerde verder. De eenzijdige verliefdheid duurde zo'n zeven seconden. De een-na-kortste ooit ...
Mijn rust werd nu verstoord door een langsrazende scooter met daarop opgeschoten tuig van de richel. In een flits herkende ik een van die scooterproleten al zag hij eruit als iemand die ik permanent zou negeren. Ik had hem ooit in volgekakte luiers rond zien kruipen. Nu is hij een dienaar van het kwaad geworden die knetterend over de wereld joeg en onheil teweegbracht. Wat moet er überhaupt van deze generatie terechtkomen? Net voorbij Paddy's zag ik een groepje jongens die teveel flessen soldaat hadden gemaakt.
Zeg ik dat wel goed? Het leek er namelijk meer op dat de flessen de jongens soldaat hadden gemaakt. Een van de groepsleden lag met handen en voeten in de goot en gaf pruttelend over. Een medestander sloeg dit gade en maakte foto's met zijn mobiel. Een tweetal dat ook deel leek uit te maken van de groep piste tegen de kerk en half over elkaars broekspijpen. Mijn momentane opname van de jeugd zag er niet rooskleurig uit. Hij was geklopt en vernederd door alcohol. 
Ik aanschouwde het tafereel en een van de koppen van de wakkerste krant van Nederland danste weer voor mijn ogen. Archeologen, met al hun academische merites, wisten niet waar Sodom en Gomorra lag.
Ik wist het wél. Het lag daar ... Pal voor mijn voeten!